12
Ιαν
13:44
Στοιχεία σοκ: Τουλάχιστον ένα εκατομμύριο οι άνεργοι στην Ελλάδα!
Κατηγορία: ΚΟΙΝΩΝΙΑ Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 12 Ιανουαρίου 2012 17:57


Οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις γίνονται πραγματικότητα ενώ η αλήθεια είναι ακόμη χειρότερη!
Ο επίσημος αριθμός των ανέργων στη χώρα μας ανέρχεται κοντά στο 1.000.000.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, πέρυσι τον Οκτώβριο εκτινάχθηκε στο 18,2% με περίπου 220.000 ανθρώπους να προστίθενται στη «μαύρη λίστα».

Οι νέοι δοκιμάζονται περισσότερο από όλους, καθώς σχεδόν ένας στους δυο είναι άνεργος!

Επίσης παρελθόν αποτελεί η πάλαι ποτέ πραγματικότητα ότι, στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι ευκολότερο να βρεις εργασία με τις τραγικές επιπτώσεις που συνεπάγεται η εξέλιξη αυτή.

Δεν είναι τυχαίο ότι, η αύξηση της ανεργίας σε Λεκανοπέδιο Αττικής και Θεσσαλονίκη συνδέεται άρρηκτα με τον αριθμό των αστέγων, των εξαθλιωμένων αλλά και την αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών.

Ειδικότερα και βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ: το ποσοστό της ανεργίας τον Οκτώβριο 2011 ανήλθε σε 18,2%, έναντι 13,5% τον Οκτώβριο 2010 και 17,5% το Σεπτέμβριο 2011.

Οι άνεργοι ανήλθαν σε 903.525 άτομα και αυξήθηκαν κατά 219.478 άτομα σε σχέση με τον Οκτώβριο 2010 (αύξηση 32,1%) και κατά 45.869 άτομα σε σχέση με το Σεπτέμβριο 2011 (αύξηση 5,3%).

Το σύνολο των απασχολούμενων τον Οκτώβριο του 2011 εκτιμάται ότι, ανήλθε σε 4.065.775 άτομα και υπολείπεται πλέον κατά 320.000 άτομα, σε σχέση με τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό, ο οποίος ανέρχεται σε 4.382.356 άτομα.

Η δοκιμασία των νέων
Ηλικιακά, οι νέοι είναι αυτοί που βλέπουν νωρίς τα όνειρά τους να «γκρεμίζονται», και να δοκιμάζονται από την σκληρή πραγματικότητα της κρίσης.

Νέοι 15- 24 ετών: 45,5% τον Οκτώβριο 2011 από 34,6% τον Οκτώβριο 2010.

Ακολουθούν οι ηλικίες: 25- 34 ετών (25,3% από 18,3%), 35- 44 ετών (14,4% από 11,5%) και 45- 54 ετών (13,1% από 9,3%).

«Άρωμα» γυναίκας στην ανεργία

Η ανεργία πλήττει περισσότερο τις γυναίκες, καθώς το θλιβερό ποσοστό τον Οκτώβριο αυξήθηκε σε 21,3% (από 17,6% τον Οκτώβριο 2010) και στους άνδρες σε 15,9% (από 10,6% ένα έτος πριν).

Πρωταθλήτρια η Στερεά Ελλάδα

Γεωγραφικά η ανεργία πλήττει περισσότερο τη Στερεά Ελλάδα (23,3% τον Οκτώβριο 2011 από 14,3% τον Οκτώβριο 2010).

Ακολουθούν, η Κεντρική Μακεδονία (19,7% από 14,8%), η Αττική, όπου ζει σχεδόν ο μισός παραγωγικός πληθυσμός της χώρας, (19,2% από 14,4%), η Ήπειρος (18,7% από 13,9%) και η Θεσσαλία (18,5% από 10,6%).

Μονοψήφια ποσοστά ανεργίας συναντά κανείς μόνο στα Ιόνια Νησιά (9,1% τον Οκτώβριο 2011 από 11,3% τον Οκτώβριο 2010) και στο Νότιο Αιγαίο (9,7% από 14,5%).

Ακόμη υψηλότερη η ανεργία

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα και με τις αναφορές συνδικαλιστών αλλά και εργατολόγων, ο αριθμός της ανεργίας είναι πλασματικός, καθώς στη σχετική λίστα δεν συμπεριλαμβάνονται μακροχρόνια άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, τετραωρίτες, τριωρίτες, ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, κ.α.

«Στο επίσημο αυτό ποσοστό, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε ένα πρόσθετο 5% ανέργων, που δεν καταγράφονται, και 1,5% από αυτοαπασχολούμενους των οποίων οι επιχειρήσεις κλείνουν», τόνισε μιλώντας στο BriefingNews ο Γιώργος Γαβρίλης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ.

Η εκτίμηση του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου είναι ότι, στα τέλη του έτους η πραγματική ανεργία θα εκτοξευτεί στο 30%!

«Η μνημονιακή πολιτική έχει στόχο να διευκολύνει την πιο ληστρική αναδιανομή εισοδημάτων από τους κάτω προς τους πάνω», σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Γαβρίλης.

Μια ακόμη τραγική επίπτωση είναι η «αιμορραγία», που προκαλεί η ανεργία στα ήδη «χειμαζόμενα» ασφαλιστικά ταμεία, που χάνουν περαιτέρω πόρου

Θέλεις σύγκρουση μωρό μου;

08/01/2012 | » Eagainst

Πόσα χρόνια ακόμη θα βλέπω το ίδιο ρεπορτάζ σε διακαναλικές διασκευές; Μεσήλικες στη λαϊκή να απευθύνονται οργισμένοι στις κάμερες λέγοντας πως «θα μπούμε στη Βουλή», υπάλληλοι γραφείων που συνωμοτούν την ώρα του καφέ κάτω από τη μύτη του προϊστάμενου, μιλώντας για την απεργία που θα ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπορούν λόγω δανείων και πιστωτικών καρτών, χιλιάδες διαδηλωτών να στρέφουν τις ανοιχτές παλάμες στο κοινοβούλιο ελπίζοντας σε «μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή» και άλλοι, εργάτες οργισμένοι, να την περιφρουρούν γιατί αυτοί μόνο ξέρουν να διαμαρτύρονται όπως πρέπει.

Οι επαναστάτες του facebook, εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο της διαδικτυακής εκτόνωσης να εξυβρίζουν νύχτα-μέρα πολιτικούς, δημοσιογράφους και «αντίπαλους» bloggers… Διανοούμενοι της ξύλινης γλώσσας να γράφουν νέα μανιφέστο αναμασώντας σαν τσίχλα νεκρές κουβέντες, σκονισμένες από την πολυετή κι ανέξοδη χρήση. Το κεντρικό δελτίο των ειδήσεων να μιλά για «τεμπέληδες και ανεύθυνους πολίτες», για τον εθνικό διασυρμό και την «αμαύρωση της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό» ενώ η απάθεια φουντώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, φουντώνει κάτω από τα σενάρια θεωριών συνωμοσίας που μεταδίδουν εκπομπές που ξαφνικά ανακάλυψαν τα μυστικά των κυβερνήσεων που δεν τα έβλεπε ούτε ο ήλιος, πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι και οι μετανάστες (αμέτρητες στρατιές να καταριούνται τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, που σαν μια πανούκλα χειρότερη και από εκείνη του 14ου αιώνα, απειλεί να αφανίσει το έθνος, τα έθνη και ολόκληρη την ανθρωπότητα), και ο Λαζόπουλος να κατευνάζει τα πλήθη που «επιθυμούν εξέγερση». Έτσι αποχαυνωμένοι όλοι στον ηδονισμό της τηλεκατανάλωσης, αναζητούν διεξόδους, αλλά ανοίγουν την ίδια στιγμή νέους λαβυρίνθους, δίχως εναισθησία. Άλλοι, τέλος, συμβιβάζονται με την ιδέα της «κινεζοποίησης» και ψάχνουν λύσεις ώστε να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους, στέλνοντάς τα είτε στην Ευρώπη, είτε στην Αυστραλία. Στ’ αλήθεια, θέλεις σύγκρουση μωρό μου;

Όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης, όμως… τότε γίνεσαι «πράος», σκεπτικιστής και «καθώς πρέπει». Τότε οι συγκρουσιακοί γίνονται είτε κουκουλοφόροι, παρακρατικοί και υποκινούμενοι, είτε απλώς πλιατσικολόγοι και καταστροφικοί για το «κίνημα» που θέλεις, το «κίνημα» που ονειρεύεσαι, που μπορεί να μπει στη Βαστίλη χωρίς να ρισκάρει απολύτως τίποτα. Νοσταλγείς το 2004 με την πολυχρωμία της εορταστικής πρωτεύουσας, τους χαζεμένους τουρίστες και το ξένοιαστο καλοκαίρι – εκείνες τις 24 ημέρες αδείας μετ’ επιδόματος που χάθηκαν για πάντα.

Στ’ αλήθεια, πόσο πολύ φοβάσαι τελικά; Ζητάς ένα «στέρεο έδαφος», έστω κι αν αυτό σημαίνει εκμετάλλευση, στέρηση, περιορισμό της δημοκρατίας, ιδιώτευση και (αυτο)λογοκρισία. Κι αν ξεβολευτείς απ’ τον καναπέ, θα είναι για μια ειρηνική βόλτα στους δρόμους της πόλης, ώστε να κάνεις τι; Να δείξεις πως αντιδράς και διαμαρτύρεσαι… Σε ποιούς; Σ’ αυτούς που δεν δίστασαν να δώσουν εντολή επίθεσης στην κοινωνία την 15η και την 29η του Ιούνη; Ώστε να κάνουν τι; Να σε λυπηθούν ή να δώσουν σημασία στα δίκαια αιτήματα σου; Εκτός κι αν το κάνεις για να λες πως ήσουν εκεί, πίσω, έτοιμος ν’ αντισταθείς αλλά όχι και συγκρουόμενος ! – προς θεού – το κίνημα δεν πρέπει να αμυνθεί γιατί θα διώξει αυτούς που μόλις ήρθαν: «κάντε καθιστική διαμαρτυρία – εγώ πάω για καφέ και έρχομαι να πιάσω θέση» ή «ας φτιάξουμε ένα κόμμα για ν’ αλώσουμε το σύστημα από τα μέσα» ή «καλύτερα να μην κλείνουμε τους δρόμους και εμποδίζουμε την κυκλοφορία, ζημιώνεται και η αγορά, καταστρέφεται και η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό». Περιμένεις λες «τον θεό να μας σώσει»… Πού ήταν ο θεός να βοηθήσει τους Κομμουνάρους, τους Κρονστανδιώτες, τους Ισπανούς; Ο θεός πέθανε! Γιατί πέθανες κι εσύ! Δεν ζεις πλέον, παρά μόνο επιβιώνεις!

Σου έχουν κηρύξει πόλεμο και σου ζητάνε να τηρήσεις την ειρήνη. Θα συνεχίσεις, λοιπόν, ν’ αναζητάς την τέλεια θεωρία για την επόμενη ημέρα, ή θα επιδιώξεις να φτιάξεις εσύ τη μέρα, ώρα προς ώρα, μέσα από τη δράση; Πες μας τον τρόπο, πες μας πώς το σκέφτεσαι εσύ, έλα μαζί μας ή να ‘ ρθουμε εμείς, αλλά μην μας ζητάς μια συνδρομή για την οργάνωση, μην έρχεσαι και φεύγεις συνέχεια, μην σιωπάς και μην μιλάς ασταμάτητα. Μην περιμένεις ότι θα μας συγκινήσεις δημοσιεύοντας το δράμα των θυμάτων της καταστολής. Σκέψου μόνο ότι μπορεί να’ ρθει η σειρά σου.

Για πες μας εσύ: πώς θα υπάρξει ειρήνη χωρίς ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη; (Αλλά αυτός ο καθρέφτης ποτέ δεν απαντά – μας κοιτάζει ένα αμήχανο είδωλο και μοιάζουμε και οι δυο με μαριονέτες).

Συγγραφή: Efor, Julien Febvre Ian Delta

Μελαγχολικά γενέθλια του ευρώ του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ


Απαρατήρητα σχεδόν πέρασαν τα δέκατα γενέθλια του ευρώ. Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη προσπάθησαν συνειδητά να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να... ξεχάσουν οι πολίτες τους ότι τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του 2002, μέσα σε θεαματικά πανηγυρικό κλίμα και με εορταστικές εκδηλώσεις σε δώδεκα πρωτεύουσες, άρχιζε η κυκλοφορία των χαρτονομισμάτων και των κερμάτων του ευρώ και έπαυε η χρήση των εθνικών νομισμάτων. Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα παρουσιαζόταν τότε ως σύμβολο ενός τεράστιου άλματος στην πορεία της ολοκλήρωσης της ΕΕ και οι λαοί το υποστήριζαν με ενθουσιασμό.
Στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν όμως τα πράγματα άλλαξαν. Μεταβλήθηκαν και οι διαθέσεις των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο κοινό νόμισμα - και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, αν γινόταν τώρα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του ευρώ, το αποτέλεσμα θα ήταν αρνητικό!
Λογικό και αναμενόμενο ίσως είναι να βλέπει κανείς τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» να δημοσιεύουν πρωτοσέλιδη ανάλυση με τίτλο «Στα 10 χρόνια του το ευρώ ξεθωριάζει ως ο μέγας ενοποιητής». Μπορεί κανείς να περιμένει από τους Αμερικανούς να ισχυρίζονται ότι «το πνεύμα που κυριαρχεί στην Ευρώπη σήμερα είναι παραίτηση μάλλον παρά θρίαμβος» και ότι «πολλοί φοβούνται πως αντί να ενώνει την ήπειρο, το ευρώ χρησιμεύει μόνο για να χώνει σφήνες ανάμεσα σε χώρες». Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν βλέπει κανείς μια ακραιφνώς φιλοευρωπαϊκή εφημερίδα όπως η γαλλική «Λε Μοντ» να κυκλοφορεί το πρωτοχρονιάτικο φύλλο της με κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο «Δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία του, το ευρώ παίζει την επιβίωσή του»! Μελαγχολική η διαπραγμάτευση του θέματος και στις εσωτερικές σελίδες. «Το ευρώ σύμβολο της απώλειας αγοραστικής δύναμης» ο εξάστηλος τίτλος ολοσέλιδης σχετικής ανάλυσης. «Θλιβερή επέτειος (σ.σ. τα δέκατα γενέθλια του ευρώ) τη στιγμή που η Ευρωζώνη διέρχεται την πιο μεγάλη οικονομική κρίση της νεαρής της ιστορίας» επισημαίνει η γαλλική εφημερίδα.
Εύκολα μπορεί κανείς να κατανοήσει τη δυσφορία απέναντι στο ευρώ που εκφράζουν πλέον πολίτες χωρών όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία που έχουν τεθεί υπό το καθεστώς εξοντωτικών δημοσιονομικών Μνημονίων, που καταβαραθρώνουν βιαίως το βιοτικό επίπεδο του συνόλου σχεδόν του πληθυσμού τους και το γυρίζουν πολλές δεκαετίες πίσω. Είναι εντυπωσιακό όμως να λαμβάνει κανείς γνώση των αποτελεσμάτων σφυγμομέτρησης της γερμανικής κοινής γνώμης από το ινστιτούτο δημοσκοπήσεων Αλενσμπαχ, βάσει των οποίων τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ευρώ και τους λείπει το μάρκο.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η γερμανική οικονομία από πλευράς στατιστικών στοιχείων έχει ωφεληθεί τα μέγιστα από την εισαγωγή του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Από το 1990 ως το 1998 οι εξαγωγές της Γερμανίας προς τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ αυξάνονταν με ρυθμό 3% ετησίως. Από το 1999, οπότε εισήχθη το ευρώ σε λογιστική μορφή, ως το 2008 οι γερμανικές εξαγωγές προς τα άλλα κράτη της ΕΕ απογειώθηκαν: ο ετήσιος ρυθμός αύξησής τους τριπλασιάστηκε και έφτασε στο 9% τον χρόνο κατά μέσο όρο!
Το αποτέλεσμα είναι ότι σε αντίθεση με διάφορα κατά καιρούς ανεύθυνα λεγόμενα, ενώ το 1998 μόλις το 28% των γερμανικών εξαγωγών κατευθυνόταν σε χώρες της ΕΕ, το 2008 ξεπέρασε το 40%!
Μόνο που ενώ οι γερμανικές εξαγωγές αυξάνονταν αλματωδώς, οι μισθοί των Γερμανών εργαζομένων... απώλεσαν αγοραστική αξία με το ευρώ! «Οι γερμανικές επιχειρήσεις εξάγουν όλο και περισσότερο, αλλά η πραγματική αγοραστική ισχύς των Γερμανών μισθωτών πέφτει» ομολογεί η «Μοντ» και προσθέτει: «Την ώρα που η Ευρώπη θαυμάζει τις επιδόσεις της γερμανικής οικονομίας, το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών Γερμανών δεν ήταν ποτέ τόσο βαθύ». Υπενθυμίζει μάλιστα τη θέση της γερμανικής Αριστεράς ότι «το ευρώ, αν υπήρξε καλό για τις επιχειρήσεις, είναι συνώνυμο σημαντικών θυσιών για τους μισθωτούς».
Τον τελευταίο χρόνο η όξυνση της κρίσης επέτρεψε στη Γερμανία να αναλάβει πολύ στενότερα τη διοίκηση των οικονομιών των χωρών της Ευρώπης, υπαγορεύοντας εκβιαστικά την ακολουθητέα πολιτική εξοντωτικής λιτότητας που επιθυμεί το Βερολίνο. Αυτό υπηρετεί φυσικά τους στόχους της γερμανικής ελίτ, αλλά κατά κανέναν τρόπο δεν αυξάνει την ελκτική δύναμη του ευρώ στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών - ούτε καν του γερμανικού!
ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ
Απειλή... παιδικής θνησιμότητας
ΨΥΧΡΗ είναι η εκτίμηση της «Φράνκ-φουρτερ Αλγκεμάιντε», μιας πολύ σοβαρής και σαφώς φιλοευρωπαϊκής συντηρητικής εφημερίδας: «Η νομισματική ένωση δεν έχει μπει ακόμη καν στην εφηβεία κι όμως έχει βυθιστεί στη χειρότερη κρίση της, κατά την ετυμηγορία των ειδικών και των πολιτικών» γράφει. «Οι Γερμανοί ποτέ δεν ενθουσιάστηκαν με την ιδέα εγκατάλειψης του μάρκου. Η εμπιστοσύνη τους όμως στο ευρώ έφτασε στο κατώτατο σημείο μετά από δύο χρόνια κρίσης, κατά τη διάρκεια των οποίων η μία «σύνοδος κορυφής για τη σωτηρία του ευρώ» ακολουθούσε την άλλη. Τα τρία τέταρτα των Γερμανών δυσπιστούν απέναντι στο ευρώ» τονίζει η εφημερίδα, προσθέτοντας ότι και όλοι οι πολίτες της ευρωζώνης «δεν είναι πλέον τόσο σίγουροι πόσο σταθερό είναι το ευρωπαϊκό νόμισμα».

ΕΛΕΟΣ!

January 9th, 2012 | Author: kartesios

Η είδηση λέει ότι ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, πραγματοποίησε αιφνιδιαστική επίσκεψη το νοσοκομείο Καβάλας, το περασμένο Σάββατο. Μάλιστα! Επρόκειτο για έναν πραγματικό αιφνιδιασμό.

Εντελώς αιφνιδιασμένοι, υποδέχθηκαν τον υπουργό στο εν λόγω νοσοκομείο όλοι οι διευθυντές των κλινικών, όλη η διοικητική ιεραρχία, το Σωματείο των εργαζομένων που φυσικά ανήκει στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, ο Μητροπολίτης Καβάλας (!!!), ο δήμαρχος, ο αντινομάρχης, διάφοροι σύμβουλοι και αρκετοί άλλοι αιφνιδιασμένοι.

Αιφνιδιασμένοι, βρέθηκαν στο χώρο τοπικοί τηλεοπτικοί σταθμοί που κάλυψαν τηλεοπτικά τον αιφνιδιασμό, δημοσιογράφοι, εφημερίδες, ενώ δεν απουσίασαν αιφνιδιασμένοι κλακαδόροι και χειροκροτητές, καθώς και όλο το προσωπικό του τμήματος Ασφαλείας της περιοχής.

Σε αυτή την αιφνιδιαστική επίσκεψη, ο κ. Λοβέρδος έδωσε κατά κοινή ομολογία την αίσθηση του απολογισμού και, κυρίως, του αποχαιρετισμού. Ανέλυσε με γενικότητες το πόσο πετυχημένο έργο παρήγαγε μέχρι σήμερα και τόνισε ότι μακάρι και άλλα υπουργεία να διέθεταν την παραγωγικότητα του δικού του (το πιάσαμε το υπονοούμενο).

Ως εκ τούτου, όπως έγινε κατανοητό στους παρευρισκόμενους αιφνιδιασμένους, ο κ. Λοβέρδος θα είναι ένας πολύ πετυχημένος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η Καβάλα είναι η εκλογική περιφέρεια του υφυπουργού Υγείας, Μιχάλη Τιμοσίδη, ο οποίος κουνώντας διαρκώς την κεφάλα του έδινε στους συντρόφους του ακροατηρίου το σύνθημα της επιβράβευσης στον υποψήφιο πρόεδρο.

Αμέσως μετά, ο κ. Λοβέρδος επισκέφτηκε το νοσοκομείο Δράμας, όπου επανέλαβε μέσω των πολιτικών επιτυχιών του, το υπονοούμενο για επιτυχημένη προεδρία του κόμματος. Να υπενθυμίσουμε ότι η Δράμα είναι η εκλογική περιφέρεια του πρώην υφυπουργού Υγείας, Χρήστου Αηδόνη, ο οποίος κουνούσε επίσης την κεφάλα του.

Όπως έγινε φανερό, ο κ. Λοβέρδος γράφει στα παπάρια του το γεγονός ότι υπολειτουργούν κλινικές του νοσοκομείου Καβάλας, ότι υπολειτουργεί ολόκληρο το νοσοκομείο Δράμας, ότι λείπουν βασικότατες ειδικότητες γιατρών στο νοσοκομείο Κιλκίς, ότι είναι διαλυμένο το νοσοκομείο Πτολεμαΐδας, ότι υπάρχουν αγροτικά ιατρεία σε όλη την Ελλάδα όπου οι κάτοικοι βάζουν ρεφενέ για να πληρώνουν το πετρέλαιο θέρμανσης όποτε πηγαίνουν γιατροί για να τους γράψουν φάρμακα.

Ο κ. Λοβέρδος έγραψε επίσης στα παπάρια του το γεγονός ότι την ημέρα που επισκέφτηκε τα νοσοκομεία Καβάλας και Δράμας για να τονίσει το πετυχημένο του έργο και να διαφημίσει την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, μία γυναίκα μεταφερόταν στο νοσοκομείο Καβάλας με αγροτικό, επειδή το ΕΚΑΒ διαθέτει όλο κι όλο δύο ασθενοφόρα σε κάθε βάρδια για όλο το νομό και δε μπορούσε να εξυπηρετήσει το περιστατικό. Παρεμπιπτόντως, στην ασθενή που μεταφέρθηκε με το αγροτικό διαγνώστηκε εγκεφαλικό επεισόδιο, αλλά επίσης στα παπάρια του Λοβέρδου και αυτό.

Ξέρετε μόνο τι υποσχέθηκε ο κ. Λοβέρδος στις αιφνιδιαστικές του επισκέψεις; Πρώτον, ότι τα 5 ευρώ που πληρώνει με το «καλημέρα» όποιος περάσει πόρτα νοσοκομείου, θα παραμείνουν και αποκλείεται να καταργηθεί το μέτρο, διότι είναι πολύ προσοδοφόρο.

Δεύτερον, ότι όχι μόνο ιδιώτες γιατροί θα μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν τα ιατρεία και τον εξοπλισμό των δημόσιων νοσοκομείων, αλλά το ίδιο θα μπορεί να κάνει πια ιδιωτικό νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό.

Αυτό, λοιπόν, που πριν μέρες το συζητούσαμε ως υποψία, ο κ. Λοβέρδος το ανακοίνωσε επίσημα. Ιδιωτικά συνεργεία Υγείας θα μπορούν ελεύθερα να κερδοσκοπούν εις βάρος των ασφαλισμένων μέσα σε δημόσια νοσοκομεία που πληρώθηκαν από τους φόρους τους.

Ουσιαστικά, ο κ. Λοβέρδος ανακοίνωσε την πλήρη κατάργηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και την απόλυτη ιδιωτικοποίησή του. Πανηγυρικά, η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που δε θα διαθέτει δημόσια περίθαλψη, αλλά ο ασθενής που πλήρωσε για να χτιστούν τα νοσοκομεία, θα χαρατσώνεται χοντρά και νόμιμα για να τα χρησιμοποιεί!

Τώρα βέβαια, θα μου πείτε «πού κολλάει ο τίτλος του κειμένου». Μια χαρά κολλάει. Και όχι μόνο για την περίπτωση Λοβέρδου ο οποίος όπου πάει χειροκροτείται, αλλά και για την περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη που του έστησαν γλέντι όταν επισκέφτηκε την Κλεισούρα, αλλά και για όλους τους υπουργούς που απολαμβάνουν τη λαϊκή θαλπωρή.

Λοιπόν, από τον καναπέ είναι γνωστό ότι δε σηκώνεται κανείς πια για να φωνάξει ή να ουρλιάξει. Τουλάχιστον ας μη σηκώνονται για να πάνε να χειροκροτήσουν υπουργούς του καθεστώτος, να τους αγκαλιάσουν, να τους δείξουν τη στήριξή τους.

Είναι εμετικό όλο αυτό που γίνεται. Δείξτε λίγη ανθρωπιά. Μην μας πληγώνετε. Μη σκοτώνετε τα μυαλά μας. Δείξτε οίκτο, ω ανθρωπάκια! Καθίστε στο γαμημένο καναπέ σας και μη μας βάζετε στο λούκι του παραλογισμού.

Το ξέρουμε ότι είμαστε άθλιοι και άξιοι της μοίρας μας υπομένοντας αδιαμαρτύρητα όσα μας κάνουν. Τουλάχιστον μη μας βασανίζετε τρέχοντας να τους χειροκροτήσετε… εντελώς αιφνιδιαστικά. Έλεος ζητώ. Μόνο αυτό.

Γιάννης Δραγασάκης: Η απειλή της διπλής παράλυσης

Posted: Ιανουαρίου 8, 2012 by ecoleft11 in ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Ετικέτες:Γιάννης Δραγασάκης

0

http://www.avgi.gr

Συνέντευξη στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Περιθώρια σίγουρα υπάρχουν, αλλά δεν θα μας δοθούν αν δεν τα διεκδικήσουμε. Αυτή είναι η κατάληξη της συνέντευξης που μας παραχώρησε ο Γιάννης Δραγασάκης για την καυτή και δύσκολη οικονομικο-πολιτική επικαιρότητα. Μπορεί παλαιότερα μια τέτοια ρήση να ήταν αυτονόητη, σήμερα όμως, που οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούν τον δρόμο της τυφλής υποταγής στους δανειστές, έχει ιδιαίτερη σημασία. Και σημειώνει με έμφαση: Το ζητούμενο σήμερα είναι ένα πολιτικό σχέδιο που θα δίνει πολιτική έκφραση και προοπτική στην κοινωνική διαμαρτυρία και την αντίσταση, μέσα από θετικούς, διεκδικήσιμους και υλοποιήσιμους στόχους, που θα απαντούν σε συγκεκριμένα προβλήματα και ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Όχι μόνο μετά τις εκλογές. Από τώρα, μια συντονισμένη δράση των αριστερών δυνάμεων θα μπορούσε να δώσει ελπίδα, να εμπνεύσει μια ευρύτερη λαϊκή συμπαράταξη, να στηρίξει αγώνες, να έχει αποτελέσματα, να θέσει όρια, να επιβάλει αλλαγές.

* Η περιβόητη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου φαίνεται να είναι στον αέρα. Τελευταία μάλιστα γίνεται λόγος για μεγαλύτερο “κούρεμα” του χρέους, περί το 70%, διαφορετικά, λέγεται, το χρέος δεν θα είναι βιώσιμο. Ποιες προοπτικές διαγράφονται με βάση και τις διαπραγματεύσεις που γίνονται για το “κούρεμα” του χρέους κατά 50%; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της ύφεσης;

Το κεντρικό πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι ότι με την πολιτική που εφαρμόσθηκε έχει δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος λιτότητας – ύφεσης – χρέους, όπου το ένα πρόβλημα τροφοδοτεί το άλλο. Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει να μπει τέλος στην ύφεση. Και για να γίνει αυτό, πρέπει, εκτός πολλών άλλων, να σταματήσει η πολιτική της λιτότητας. Στο πρόβλημα αυτό η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου δεν δίνει απάντηση. Η λιτότητα και η ύφεση δεν έχουν ούτε χρονικό ούτε ποσοτικό όριο.

Οι προοπτικές είναι ανοικτές σε όλα τα ενδεχόμενα. Όμως, ακόμη και αν επιτύχουν πλήρως οι διαπραγματεύσεις, το χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο, όσο και αν είναι το ύψος του “κουρέματος”, εφόσον η ύφεση και η λιτότητα συνεχίζονται.

Σε ό,τι αφορά στις διακινούμενες πληροφορίες για μεγαλύτερο “κούρεμα” κ.λπ., αυτές είναι συγκεχυμένες και αντιφατικές. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι ότι, για να επιτύχει το «κούρεμα», πρέπει οι κάτοχοι των ομολόγων να πεισθούν ότι, αν δεν αποδεχθούν τώρα την προτεινόμενη ρύθμιση για “κούρεμα” 50%, αύριο μπορεί να υποχρεωθούν να αποδεχθούν ένα ακόμη μεγαλύτερο “κούρεμα” ή και να μην πάρουν τίποτα αν υπάρξει ανεξέλεγκτη χρεωκοπία.

Η αναζωπύρωση λοιπόν της κινδυνολογίας στόχο έχει τόσο τον ελληνικό λαό, για να αποδεχθεί νέα πακέτα λιτότητας, όσο και τους ομολογιούχους, προκειμένου να αποδεχθούν την προτεινόμενη ρύθμιση.

* Τι θα γίνει όμως αν οι κάτοχοι των ομολόγων δεν συμφωνήσουν με το προτεινόμενο «κούρεμα»; Τι ακολουθεί; Ποιες θα είναι οι συνέπειες για την Ελλάδα και κατά προέκταση για τις αδύναμες οικονομίες του Νότου;

Αν δεν υπάρξει συμφωνία, θα αποδειχθεί ότι η εμπλοκή των ιδιωτών, με τους όρους και τους τρόπους που επιχειρήθηκε, ήταν εξαρχής λάθος. Στην πραγματικότητα, η πολιτική αυτή ήταν μια εμμονή της γερμανικής κυβέρνησης. Πολλές άλλες κυβερνήσεις, όπως η γαλλική, ήταν αρνητικές. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήταν αντίθετη. Ακόμη και ο κ. Παπαδήμος, ο σημερινός πρωθυπουργός, διαφωνούσε.

Αδυναμία συμφωνίας, λοιπόν, αρχικά θα περιπλέξει τα πράγματα. Όμως θα μπορούσε να γίνει ο καταλύτης για να ξαναμπεί στο τραπέζι το συνολικό πρόβλημα και η ανάγκη συνολικής αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, ως ένα πολυμερές ευρωπαϊκό και όχι μόνο ελληνικό πρόβλημα.

Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση δεν πρέπει να αναλάβει νέες δεσμεύσεις όπως η αλλαγή του δικαίου (από ελληνικό σε αγγλικό) που θα διέπει την έκδοση των νέων ομολόγων, εφόσον υπάρξει συμφωνία. Ούτε βέβαια πρέπει να αποδεχθεί ληστρικά επιτόκια που θα ακυρώνουν και το όποιο αποτέλεσμα στη μείωση του χρέους. Και, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει τα ασφαλιστικά ταμεία να εξαιρεθούν από την όποια ρύθμιση.

* Ο Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε πρόσφατα σε κινδύνους ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας τον Μάρτιο, αν οι εργαζόμενοι δεν αποδεχθούν νέα μείωση των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Είναι δύσκολο να ισχυριστείς πως ο κ. Παπαδήμος δεν κατανοεί το αδιέξοδο των πολιτικών του Μνημονίου. Τι θα έπρεπε να γίνει για την αποτροπή του;

Ο πρωθυπουργός κάνει ό,τι και οι προκάτοχοί του. Συγκαλύπτει τις αιτίες για τους κινδύνους που μας απειλούν και, το χειρότερο, ενοχοποιεί από τώρα τους εργαζόμενους για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η χρεωκοπημένη πολιτική και λογική των «Μνημονίων».

Ο οικονομολόγος όμως και καθηγητής κ. Παπαδήμος γνωρίζει άριστα πως καμία χώρα δεν χρεωκόπησε ποτέ μόνο από τα χρέη της. Η αδυναμία των κρατών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους επέρχεται όταν η μείωση των δημόσιων επενδύσεων και των δημόσιων δαπανών παραλύει την οικονομία και τη δημόσια διοίκηση, και όταν, επιπρόσθετα, η ύφεση, η αύξηση των άδικων φόρων και η διάλυση των φορολογικών μηχανισμών κάνει αδύνατη την αύξηση των εσόδων. Η Ελλάδα σήμερα υποφέρει από αυτή τη διπλή παράλυση, την οικονομική και τη διοικητική.

Όσο αυτή συνεχίζεται και βαθαίνει, ο κίνδυνος για μια ανεξέλεγκτη αδυναμία πληρωμών, ένα συνολικό χρηματοπιστωτικό «μπλακάουτ», δεν μπορεί να αποκλεισθεί, όπως από πέρυσι έχουμε επανειλημμένα τονίσει. Πολύ περισσότερο που κανένα εμπόδιο ή ανάχωμα έστω δεν έχει μπει στην ανεξέλεγκτη φυγάδευση του εγχώριου κινητού πλούτου στο εξωτερικό.

Και για να αποτρέψουμε αυτό τον κίνδυνο χρειάζεται ακριβώς ένα άμεσο πρόγραμμα που θα αντιμετωπίζει αυτή τη διπλή παράλυση.

Αν λοιπόν ο κ. Παπαδήμος θεωρεί ότι η κυβέρνησή του, για οποιονδήποτε λόγο, δεν θέλει ή δεν μπορεί να αντιστρέψει αυτή τη διπλή παράλυση, αν εκτιμά ειδικότερα ότι θα υπάρξει αδυναμία πληρωμής του ομολόγου που λήγει τον Μάρτιο, τότε είτε πρέπει από τώρα να προετοιμάσει τη χώρα για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα είτε να παραιτηθεί άμεσα, η χώρα να προσφύγει σε εκλογές και ο μόνος αρμόδιος, ο ελληνικός λαός δηλαδή, να λάβει τις αποφάσεις και να αναλάβει τις ευθύνες του.

* Υπάρχουν πολιτικά περιθώρια, μετά τις βουλευτικές εκλογές, οι πολιτικές δυνάμεις που θα έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός να δημιουργήσουν και να επιβάλουν διαφορετικές πολιτικές εξόδου από αυτό το θανατηφόρο σπιράλ στο οποίο μας έχουν βάλει;

Οι εκλογές βεβαίως έχουν τη δική τους αυτοτελή δημοκρατική αξία, όπως ήδη είπαμε.

Όμως μια εκλογική επιτυχία, από μόνη της, δεν αρκεί. Μόνο ο συνδυασμός μιας πολιτικής και κοινωνικής δυναμικής, με έναν ορίζοντα εθνικό και ευρωπαϊκό ταυτόχρονα, μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Θα έλεγα λοιπόν πως όχι μόνο μετά τις εκλογές. Από τώρα, μια συντονισμένη δράση των αριστερών δυνάμεων θα μπορούσε να δώσει ελπίδα, να εμπνεύσει μια ευρύτερη λαϊκή συμπαράταξη, να στηρίξει αγώνες, να έχει αποτελέσματα, να θέσει όρια, να επιβάλει αλλαγές. Στις συνθήκες που ζούμε δεν έχουν νόημα λογικές “ή όλα ή τίποτε”. Μπορούν να επιλεγούν κάποιοι ενδιάμεσοι στόχοι, να επιτευχθούν κάποιες έστω μικρές νίκες. Κάτι τέτοιο θα έδινε αυτοπεποίθηση και προοπτική.

* Γιατί η επέκταση της ύφεσης σε όλη την Ευρώπη, με σοβαρές πιθανότητες να γίνει παγκόσμια, δεν τρομάζει τις δυνάμεις που στηρίζουν Μέρκελ και Σαρκοζί, δηλαδή δύο οικονομίες που ποντάρουν στα εξαγωγικά τους πλεονάσματα;

Μέχρι τώρα η Γερμανία αξιοποίησε την επεκτατική πολιτική της Κίνας και των ΗΠΑ για να αναπτύσσεται μέσω αύξησης των εξαγωγών, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα στο εσωτερικό της μια πολιτική συμπίεσης των μισθών και πιέζοντας για λιτότητα και ύφεση στις χώρες του Νότου. Με τον τρόπο αυτό η γερμανική παραγωγική μηχανή έμενε αλώβητη παρά τη στασιμότητα στην εσωτερική της ζήτηση και τη μείωση των εξαγωγών της στον ευρωπαϊκό Νότο.

Αυτή η ιδιοτελής στρατηγική συναντά τώρα την αυξανόμενη εχθρότητα μεγάλου τμήματος του γερμανικού λαού, των λαών της Ευρώπης, αλλά και των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και άλλων ανερχόμενων περιφερειακών δυνάμεων. Και όχι μόνο η Γερμανία, αλλά όλη η Ευρώπη απειλείται από διεθνή απομόνωση. Και αυτό φάνηκε και στην απροθυμία των παραπάνω δυνάμεων να συνδράμουν στη χρηματοδότηση της Ευρωζώνης, με τους όρους τουλάχιστον που ήλπιζαν οι Μέρκελ και Σαρκοζί.

Επομένως το θέμα τώρα είναι αν οι λαοί της Γερμανίας, της Γαλλίας και όλης της Ευρώπης θα μπορέσουν να διακρίνουν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους και να συμβάλουν, με την ψήφο τους και με τη δράση τους, σε μια αλλαγή πολιτικής στις χώρες τους και στην Ευρώπη συνολικά.

Η αριστερά των αξιών και η αριστερά της πολιτικής

Στην Πορτογαλία και την Ισπανία, χώρες σε οικονομική κρίση, οι αριστερές δυνάμεις δεν κατάφεραν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Μπορούμε να πούμε πως οι πολιτικές διαμαρτυρίας, όσο χρήσιμες και αν είναι κοινωνικά, δεν αρκούν για να επιλέξουν οι πολίτες την αριστερά ως δύναμη αλλαγής και ανατροπών αυτού του παρακμιακού μοντέλου διακυβέρνησης.

Υπάρχουν περιθώρια μέσα σε αυτόν τον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης για ρεαλιστικές αριστερές προτάσεις που θα απαντούν στα προβλήματα;

Η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού δημιουργεί μια ισχυρή, φυσική θα έλεγα, κοινωνική τάση προς τα αριστερά, την αριστερά των αξιών, ερήμην της ίδιας της αριστεράς. Οι άνθρωποι από μόνοι τους και από ανάγκη ανακαλύπτουν ξανά την αξία της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς. Ανακαλύπτουν ξανά την αξία της εργασίας, του Δημόσιου νοσοκομείου, του Δημόσιου σχολείου, της εγγυημένης σύνταξης, των κοινωνικών υποδομών, των δημόσιων αγαθών, όλα όσα καταστρέφει η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και απαιτούν μάλιστα να λειτουργούν σωστά, με διαφάνεια, αξιοπιστία, οικονομικότητα και κοινωνική αποτελεσματικότητα. Αυτή η τάση δεν έχει βρει ακόμη πλήρως την πολιτική της έκφραση και ίσως δεν θα γίνει ποτέ από μόνο του αν η ίδια η αριστερά δεν φροντίσει γι’ αυτό.

Το θέμα δεν είναι ή διαμαρτυρίες και αντιστάσεις ή προτάσεις και πολιτική. Το ζητούμενο είναι ένα πολιτικό σχέδιο που θα δίνει πολιτική έκφραση και προοπτική στην κοινωνική διαμαρτυρία και την αντίσταση, μέσα από θετικούς, διεκδικήσιμους και υλοποιήσιμους στόχους, που θα απαντούν σε συγκεκριμένα προβλήματα και ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Με ρωτάτε αν υπάρχουν δυνατότητες. Όμως η κρίση, αν κάτι τροποποιεί, είναι ακριβώς το τι είναι ή δεν είναι ρεαλιστικό, την έννοια και τα όρια του «ρεαλισμού».

Οι νεοφιλελεύθεροι έφθασαν να υποστηρίζουν τη χρησιμοποίηση του κράτους για τη στήριξη των τραπεζών και του συστήματος. Γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο για τη στήριξη της απασχόλησης, της δημόσιας υγείας και γενικότερα των δημόσιων αγαθών;

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έδωσε πρόσφατα 500 δισ. ευρώ στις τράπεζες με 1% επιτόκιο και κανείς δεν μίλησε για κίνδυνο πληθωρισμού. Γιατί δεν μπορεί να δοθεί ανάλογος, χαμηλότοκος δανεισμός κατευθείαν στα κράτη;

Η κυβέρνηση έφθασε να μειώσει το αφορολόγητο όριο κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας. Γιατί όμως είναι ρεαλιστικό να φορολογείται η φτώχεια και να μένει ασύδοτος ο πλούτος; Γιατί να μην συμβεί το αντίστροφο;

Βέβαια τα περιθώρια δεν υπάρχουν από μόνα τους. Διεκδικούνται και δημιουργούνται με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στην κάθε χώρα ξεχωριστά και σε ευρύτερα σύνολα.

Περιθώρια σίγουρα υπάρχουν, αλλά δεν θα μας δοθούν αν δεν τα διεκδικήσουμ

ΚΥΡΙΑΚΉ, 8 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2012
Ν. ΒΑΛΑΒΑΝΗ: Η ΚΑΤΑΡΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ
Της
Ν. Βαλαβάνη*

Σφίγγεται η καρδιά κάθε φορά που επιβεβαιώνεται η α ή β πρόβλεψη από τις αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς.
Ας επανεξετάσουμε τι γράφουμε δύο χρόνια τώρα στο φως εξελίξεων των τελευταίων ημερών.

Παράδειγμα πρώτο: Πόσες φορές... έχω(ουμε) γράψει ότι στην Ελλάδα συντελείται ένα γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με στόχο να βγουν στην πλάτη μας συμπεράσματα για την εφαρμογή πρωτοφανών μέτρων σε βάρος και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών; Σήμερα, με «λαγό» τη δήλωση εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι δεν επαρκεί το «συμφωνημένο» «κούρεμα» 50%, κυκλοφορούν νέα σενάρια: Για χρεοκοπία εντός ευρωζώνης με κούρεμα έως και 80%-«πιστωτικό γεγονός» και ενεργοποίηση των CDS επί του ελληνικού χρέους για πρώτη φορά από την ύπαρξη CDS παγκόσμια - «προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στη λειτουργία τους». Δηλαδή «παίζει» η μετατροπή μας σε πειραματόζωα και για «μέτρηση» των επιπτώσεων των νέων παραμέτρων λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος!
Παράδειγμα δεύτερο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι πάμε για «βαλκανοποίηση» των μισθών; Ότι στόχος είναι η συμπίεση τους εγγύτατα στον κατώτατο μισθό της ΕΣΣΕ και στη συνέχεια η κατάργηση του, ώστε να υπάρξει πλέον «ελεύθερη πτώση»; Αυτή φαίνεται να είναι και η τελευταία «επίσημη» τοποθέτηση της Τρόικας στην αλληλογραφία της με τη «δοτή» ελληνική κυβέρνηση. Ενώ η ταυτόχρονη παρέμβαση του Πρακτορείου Bloomberg με αίτημα «μεγάλη εσωτερική υποτίμηση» με στόχευση το μοντέλο Πορτογαλίας κατώτερου μισθού 566 ευρώ (δηλαδή λίγο πάνω από 400 καθαρά) κάνει λόγο για ανάγκη μεγάλης (παραπέρα!) αύξησης της ανεργίας προκειμένου «να καμφθούν οι αντιδράσεις εργαζομένων και συνδικάτων»…

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μέχρι στιγμής η Αριστερά τα καταφέρνει στις αναλύσεις.

Μοιάζει όμως με Κασσάνδρα: Καθισμένη στο κέντρο ενός τοπίου καλπάζουσας κοινωνικής ερήμωσης απαγγέλλει απόλυτα κατανοητούς και επαληθεύσιμους χρησμούς. Όμως, τι δέον γενέσθαι; Όπως και με τους Τρώες, εδώ η ροή διακόπτεται δραματικά. Άλλοι ανακαλύπτουν ότι αιτία της τελικής ήττας του ΕΑΜ ήταν ότι δεν ήταν επαρκώς αντικαπιταλιστικό (ας σκεφτούμε, αν για τέτοιους λόγους δεν είχε υπάρξει, τις επιπτώσεις από την επέκταση του χειμώνα του 1941-’42 μέχρι το φθινόπωρο του 1944…) Κι άλλοι «μεταφέρουν» όλες τους τις δυνάμεις σ’ έναν προεκλογικό αγώνα, μέσα απ’ τον οποίο η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της θα βγει μεν σημαντικά ενισχυμένη, αλλά – χάρη στην απουσία ουσιαστικού κινήματος ανατροπής – ανίκανη ν΄ αναστρέψει τον ρου των πραγμάτων.

Στην εκδοχή του Μπερλιόζ η Κασσάνδρα, που ενσωματώνει τη φοβερή δύναμη της αληθινής πρόβλεψης με την απόλυτη αδυναμία να πείσει για την ανάγκη δράσης στη βάση της, μετά την καταστροφή καταφέρνει να πείσει για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της τις γυναίκες της Τροίας: Ν΄ αυτοκτονήσουν όλες μαζί.
Και οι Τρώες λοιπόν;

* Δημοσιεύτηκε στο "ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς" (6 - 7/1/2012).