Η πιο μεγάλη απεργία - σταθμός

Σημαντικότερη απεργία από αυτή που θα γίνει αύριο και μεθαύριο από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, με τα καταστήματα επιπροσθέτως να κλείνουν όλα αύριο, δεν έχει ξαναγίνει στα 37 και πλέον χρόνια που έχουν κυλήσει από τη μεταπολίτευση. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα αναμένεται να απεργήσουν παραλύοντας εντελώς την οικονομική ζωή της χώρας, ενώ εξαιρετικά υψηλή αναμένεται να είναι και η συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Το πώς θα εξελιχθεί η γενική απεργία ενδέχεται να πυροδοτήσει και πολιτικές εξελίξεις γύρω από το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας.

Η αιτία της γενικής απεργίας είναι η σοβαρότερη οικονομική αιτία που υπήρξε ποτέ, καθώς αν περάσει ως έχει το περιβόητο πολυνομοσχέδιο, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο θα υποστεί βιαιότατη πτώση και θα γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω. Λογικό είναι εκατομμύρια Ελλήνων να αντιδρούν σε μια τέτοια προοπτική και να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να την αποτρέψουν.

Η κυβέρνηση δεν κατόρθωσε να πείσει κανέναν ουσιαστικά ότι η επιστροφή στις δεκαετίες του 1970 και του 1960 είναι επιβεβλημένη, όπως αυτή υποστηρίζει, για να "σωθεί η χώρα". Πώς να αισθανθούν άλλωστε ότι "σώζονται" εκατομμύρια εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι που θα πεταχτούν στον κοινωνικό Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας;

Η κυβέρνηση νομίζει ότι αρκεί η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία των τεσσάρων βουλευτών (συν τα "εξαπτέρυγα" του ΛΑΟΣ, της Ντόρας και κάποιων της ΝΔ, αν χρειαστεί βοήθεια) για να αλλάξει τόσο δραματικά τη ζωή του λαού μας. Επαναπαύεται στο γεγονός ότι είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τα δυναμικά στηρίγματα της εξουσίας, την αστυνομία και τον στρατό, αν παραστεί ανάγκη, προκειμένου να καταπνίξει τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Θεωρητικά, έχει δίκιο. Πρακτικά, είναι αδύνατον να κυβερνήσει μια κυβέρνηση που έχει στρέψει εναντίον της σχεδόν ολόκληρο τον ελληνικό λαό, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που έχει εξεγερθεί εναντίον της το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτό σημαίνει ότι παρατηρείται ταχέως προϊούσα αποσύνθεση του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος πλέον διακατέχεται από εχθρικά συναισθήματα και υιοθετεί εχθρική στάση απέναντι στην κυβέρνηση.

Η σύγκρουση της κυβερνητικής πολιτικής με τα συμφέροντα των Ελλήνων εργαζομένων, συνταξιούχων, νέων, μικρομεσαίων θα κορυφωθεί συμβολικά με τη γενική απεργία και την ψήφιση του νόμου από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Δεν θα λήξει όμως αυτή η σύγκρουση, γιατί η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού θα είναι συνεχής, αδιάκοπη, πολυετής.

Κάθε βήμα που θα κάνουν εκατομμύρια Ελλήνων στην πορεία προς τα Τάρταρα θα αναπαράγει διαρκώς το δίλημμα: θα ενισχύει τις τάσεις υποταγής και μοιρολατρίας ή θα εξεγείρει νέες συνειδήσεις; Η απάντηση θα δίνεται κάθε φορά εμπράκτως. Η κρίση -πολιτική, οικονομική, κοινωνική- θα καταστεί ενδημική, θα είναι μόνιμη.

Καταλύτης των εξελίξεων σε πρώτη φάση θα είναι η αυριανή και μεθαυριανή γενική απεργία. Αυτό το αντιλαμβάνονται κορυφαίοι παράγοντες της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, έστω κι αν κάπως υπερβάλλουν. Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας "κρίνονται πολλά, ίσως όλα" δήλωσε προχθές ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος.

"Οι πολίτες δικαιούνται να περιμένουν πρωτοβουλίες σας", γράφει ο εκδότης του "Βήματος" Σταύρος Ψυχάρης σε ανοικτή επιστολή που απηύθυνε την Κυριακή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια "στις λίγες ημέρες που απομένουν, καθώς πιθανολογείται ότι η κρίση οσονούπω θα κορυφωθεί".

"Στις λίγες ημέρες που απομένουν" λοιπόν πάμπολλοι είναι αυτοί που αναμένουν -κάποιοι από αυτούς εργάζονται κιόλας για να τις φέρουν- πολιτικές εξελίξεις.

Αλλο φυσικά οι προσδοκίες, οι εκτιμήσεις, οι εικασίες, οι αυταπάτες και άλλο τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία πρέπει πρώτα να λάβουν χώρα και κατόπιν να αναλύσει κανείς τις συνέπειες και τις επιπτώσεις τους σε διάφορους τομείς. Είναι όμως βέβαιο ότι μόνο απαρατήρητη δεν πρόκειται να περάσει η αυριανή και μεθαυριανή γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - πόσω μάλλον μέσα στη σοκαριστική εικόνα που προκαλούν τα κλειστά μαγαζιά.

Ρήξη
Μια άλλη Ελλάδα Παρασκευή πρωί

Ορόσημο νέας εποχής για την Ελλάδα και τους Ελληνες θα αποτελεί συμβολικά το πρωί της Παρασκευής, οποιαδήποτε και αν έχει υπάρξει η έκβαση της διήμερης γενικής απεργίας της Τετάρτης και της Πέμπτης. Αν η κυβέρνηση έχει περάσει το νομοσχέδιο χωρίς κοινοβουλευτικές απώλειες και με ήσσονος σημασίας λαϊκές αντιδράσεις, θα αρχίσει η πορεία δεκαετιών προς τα πίσω με την υπόσχεση της κυβέρνησης Παπανδρέου ότι κάποτε στο μέλλον θα ξαναβαδίσουμε προς τα εμπρός. Αν πάλι η απεργία και οι διαδηλώσεις έχουν τόσο συγκλονιστική συμμετοχή ώστε να πυροδοτήσουν πολιτικές εξελίξεις, τότε θα αρχίσει πάλι ένας πολύ δύσκολος δρόμος εξόδου από την κρίση χωρίς καταβαράθρωση του βιοτικού μας επιπέδου. Οψόμεθα.

01:10, 17 Οκτ 2011 | Κρυσταλία Πατούληtvxs.gr/node/73173

Το είδαμε και αυτό. Τρεις υπουργοί γεννημένοι και μεγαλωμένοι πολιτικά μέσα στη χειρότερη συντεχνία, στη συντεχνία του Πασόκ που κατάστρεψε την Ελλάδα, υπογράφουν, και όχι συγγράφουν, άρθρο ενάντια στις συντεχνίες - των άλλων, των ψηφοφόρων τους!

Τρεις πολιτικοί, συνεχιστές και τιμητές μιας πολιτικής που επί τριάντα χρόνια υμνεί την αμορφωσιά, αναδεικνύει τα μηδενικά, τους ρουφιάνους, τους κομματικούς γλείφτες και υποτελείς, τους αποτυχημένους κάθε μικροκοινωνίας σε πολιτικούς παράγοντες, εκτρέφει από εργατοπατέρες έως στελέχη μιας διεφθαρμένης, απαίδευτης και φαιδρής τοπικής αυτοδιοίκησης και κεντρικής εξουσίας, βγήκαν αναιδέστατα μόλις χτες για να μας πουν ότι φταίμε όλοι μαζί που γίναμε κοινωνία λαμόγιων, και πως αυτό πρέπει να αλλάξει άρδην για να σωθούμε. Πως είναι τώρα η τελευταία ιστορική ευκαιρία μας και πως, τύχη αγαθή γι' αυτούς, τους έλαχε αυτή την ύστατη ώρα να κατέχουν θέσεις αρχηγικές για να μας βάλουν με πείσμα και αυταπάρνηση στον ίσιο δρόμο!

Τόση αναίδεια σε πολιτικό κείμενο δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά στην ιστορία του ελληνικού κράτους.

Οι κορυφαίοι της πιο καταστροφικής για τη χώρα συντεχνίας, οι πολιτευτές που μέχρι πριν δυο χρόνια ηγούνταν οι ίδιοι συντεχνιακών αγώνων ή υποστήριζαν ή ανέχονταν τις πρακτικές τους, οι πολιτικοί που διαχειρίζονταν ή ανέχονταν τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος προς το συμφέρον των συντεχνιών και εις βάρος της εναπομείνουσας υγιούς κοινωνίας προς περισυλλογή ψήφων, αυτοί που έβαλαν εκβιαστικά τον Έλληνα πολίτη στη νοοτροπία "για να ζήσω πρέπει να γίνω κομματόσκυλο, υποτελής, δούλος, πελάτης των βουλευτών", οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι πριν τις τελευταίες ακόμα εκλογές υιοθέτησαν την λαϊκίστικη τακτική υποσχεσιολογίας "λεφτά υπάρχουν" για να εξαπατήσουν και να προσεταιριστούν τον συντεχνιασμό προς ίδιον και κομματικό όφελος, οι ίδιοι αυτοί θλιβεροί εξουσιαστές είδαν ξαφνικά μπροστά τους το φως της αρετής και βγήκαν συντεταγμένα με κείμενο όχι μετάνοιας, ούτε παραίτησης προς αναγνώριση των ευθυνών τους για την κατάντια της Ελλάδας, αλλά με κείμενο προειδοποίησης προς όλους μας πως πρέπει όλοι να αλλάξουμε αλλά οι ίδιοι να παραμείνουν στις θέσεις τους και να μας πάνε μπροστά, με πορεία διαφορετική πλέον και με εχθρούς τους πρώην συντρόφους.

Είναι όμως τόσο θλιβεροί που δεν έχουνε πάρει χαμπάρι τίποτα.

Δεν έχουνε πάρει χαμπάρι ότι ο συντεχνιασμός τον οποίον υπηρέτησαν και εξέθρεψαν θα κατακρημνιστεί παίρνοντας μαζί του και την δική τους συντεχνία, την ηγετική πασών των άλλων, την κορυφαία, δικαιωματικά, ως χειρίστου είδους τέτοια. Διότι δεν γίνεται να πέσει εκ θεμελίων το οικοδόμημα αλλά η κορφή του να στέκει αγέρωχη στη θέση της.

Η Ελλάδα που έφτιαξε το Πασοκ και συντήρησε στα διαστήματα της διακυβέρνησής της η ΝΔ θα καταστραφεί πρώτα ολοσχερώς, και ύστερα θα αναγεννηθεί από τα συντρίμμια της. Και στην καταστροφή θα πάρει μαζί της και τους θλιβερούς ηγέτες της. Νομοτελειακά.

Γιαννης Μακριδάκης

Ναόμι Κλάιν: "Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ": To πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο τώρα

ΚΥΡΙΑΚΉ, 16 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2011

Ναόμι Κλάιν: "Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ": To πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο τώρα

(...) Χθες, ένας από τους ομιλητές στην πορεία είπε "Βρήκαμε ο ένας τον άλλο". Αυτό το συναίσθημα αιχμαλωτίζει όλη την ομορφιά αυτού που δημιουργείται εδώ. Ένας ανοιχτός χώρος (όπως και μια ιδέα τόσο μεγάλη που δεν περιορίζεται σε κάποιον χώρο) για όλους εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν έναν καλύτερο.....
κόσμο που εδώ καταφέρνουν να βρίσκουν ο ένας τον άλλον. Είμαστε τόσο ευγνώμονες.

Αν ξέρω ένα πράγμα, αυτό είναι πως το 1% του πληθυσμού αγαπά τις κρίσεις. Όταν ο κόσμος πανικοβάλλεται, απελπίζεται και κανείς δεν ξέρει τι να κάνει, είναι ιδανική η στιγμή να περάσουν μέτρα φιλικά στο κεφάλαιο, όπως είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, η περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών και η απαλλαγή και από τον τελευταίο περιορισμό για την επικράτηση του κεφαλαίου. Εν μέσω οικονομικής κρίσης κάτι ανάλογο συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο.

Και υπάρχει μονάχα ένα πράγμα ικανό να εμποδίσει αυτήν την τακτική, και ευτυχώς, είναι κάτι πολύ μεγάλο: το 99% των ανθρώπων. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από τη Μάντισον μέχρι τη Μαδρίτη για να πει: "Όχι, δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας."

Το σύνθημα αυτό ξεκίνησε από την Ιταλία το 2008. Στη συνέχεια πέρασε στην Ελλάδα, μετά στη Γαλλία, την Ιρλανδία και τελικά έφτασε στον τόπο από όπου η κρίση ξεκίνησε.

"Γιατί διαδηλώνουν;" αναρωτιούνται οι αυθεντίες / παρουσιαστές στην τηλεόραση. Εν τω μεταξύ ο υπόλοιπος κόσμος ρωτά: "Γιατί αργήσατε τόσο;". "Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε". Και οι περισσότεροι απλά είπαν: "Καλωσήρθατε".

Πολλοί είναι εκείνοι που διακρίνουν αναλογίες μεταξύ του κινήματος "Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ" και των λεγόμενων διαδηλώσεων "κατά της παγκοσμιοποίησης" που είχαν έρθει στο επίκεντρο του κόσμου το 1999 στο Σιάτλ. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μία παγκόσμια ακηδεμόνευτη κινητοποίηση, της οποίας ηγούνταν νέοι, δραστηριοποιήθηκε κατά της εξουσίας των εταιρειών και του κεφαλαίου. Και είμαι περήφανη που υπήρξα μέρος αυτού που αποκαλέσαμε "η κινητοποίηση των κινητοποιήσεων".

Ωστόσο υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Για παράδειγμα επιλέξαμε για στόχους συνόδους οργανισμών: τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την G8. Οι Σύνοδοι όμως είναι παροδικές από τη φύση τους, κρατάνε μόνο μία εβδομάδα.

Μας έκαναν κι εμάς παροδικούς. Μας έκαναν να εμφανιζόμαστε, να μαγνητίζουμε το ενδιαφέρον και τους τίτλους ειδήσεων και εφημερίδων και μετά να εξαφανιζόμαστε. Και μέσα στη φρενίτιδα του υπέρμετρου πατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν εύκολο να μας παρασύρουν εντελώς, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.

Η κινητοποίηση "Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ", από την άλλη, επέλεξε έναν σταθερό στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης στην παρουσία σας εδώ. Αυτό είναι φρόνιμο. Μόνο όταν παραμένεις κάπου, ριζώνεις. Αυτό είναι σημαντικό. Είναι γεγονός πως στην εποχή της πληροφορίας πάρα πολλές κινητοποιήσεις ανθίζουν σαν όμορφα λουλούδια, αλλά μαραίνονται γρήγορα. Είναι επειδή δεν έχουν ρίζες. Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα αυτοσυντηρηθούν. Έτσι, όταν έρχονται καταιγίδες, τις ξεβράζουν μακριά.

To να έχετε οριζόντια δομή και να είστε βαθιά δημοκρατικοί είναι υπέροχο. Αλλά οι αρχές αυτές είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά της δημιουργίας δομών και οργανισμών που είναι αρκετά σταθεροί ώστε να αντέχουν στις κακοκαιρίες που θα έρθουν. Είμαι πραγματικά πεπεισμένη πως αυτό θα συμβεί.

Κάτι άλλο που κάνει σωστά το κίνημα αυτό: Είστε στρατευμένοι στην υπόθεση της μη βίας. Αρνείστε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων τζαμιών και των οδομαχιών που τόσο απελπισμένα λαχταρούν. Και αυτή η τρομακτική πειθαρχία σας δείχνει ξανά και ξανά πως η είδηση αφορά την επαίσχυντη βαρβαρότητα της αστυνομίας που σε καμία περίπτωση δεν προκαλείτε. Το είδαμε άλλωστε μόλις το προηγούμενο βράδυ. Ωστόσο, η στήριξη στην κινητοποίησή σας ολοένα μεγαλώνει. Αυτό σημαίνει περισσότερη σοφία.

Αλλά η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως το 1999 αντιταχθήκαμε στον καπιταλισμό που τότε γνώριζε ξέφρενη οικονομική ακμή. Η ανεργία ήταν χαμηλή, τα μετοχικά χαρτοφυλάκια διογκωμένα. Τα ΜΜΕ είχαν μεθύσει από το εύκολο χρήμα. Τότε τα πάντα είχαν να κάνουν με ξεκινήματα, όχι λουκέτα.

Επισημάναμε πως η απορρύθμιση πίσω από τη φρενίτιδα είχε το τίμημά της. Ήταν επιζήμια για τα εργατικά πρότυπα. Οι εταιρείες γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό ήταν επιζήμιο για την δημοκρατία μας. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, όταν οι εποχές ήταν καλές, το να καταστρατηγηθεί ένα σύστημα που βασίζεται στην απληστία είναι δύσκολο να πουληθεί ως ιδέα, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.

Δέκα χρόνια αργότερα μοιάζει σαν να μην υπάρχουν άλλες πλούσιες χώρες. Μόνο πολλοί πλούσιοι άνθρωποι, άνθρωποι που πλούτισαν λεηλατώντας τον δημόσιο πλούτο και εξαντλώντας φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.

Το ζήτημα είναι πως σήμερα ο καθένας μπορεί να δει πως πρόκειται για ένα βαθιά άδικο σύστημα που έχει βγει εκτός ελέγχου. Η ασύδοτη απληστία έχει καταστρέψει την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει εξίσου το φυσικό περιβάλλον. (...)

Έτσι έχουν τα πράγματα. Τόσο κραυγαλέα, τόσο προφανή, που καθίσταται πολύ ευκολότερο να τα συνδέσει ο κόσμος και να δράσει από ό,τι ήταν το 1999.

Όλοι γνωρίζουμε ή τουλάχιστον αισθανόμαστε πως ο κόσμος έχει έρθει τα πάνω κάτω, λειτουργούμε λες και δεν υπάρχει τέλος σε κάτι που είναι σαφώς πεπερασμένο, όπως τα ορυκτά καύσιμα και ο ατμοσφαιρικός αέρας, που δεν μπορεί πια να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε λες και υπάρχουν αυστηρά όρια σε κάτι που στην πραγματικότητα είναι απεριόριστο, και αυτό είναι οι οικονομικοί πόροι με τους οποίους θα χτίσουμε το είδος της κοινωνίας που χρειαζόμαστε.

Το έργο της εποχής μας είναι να αλλάξουμε αυτό ακριβώς, να αμφισβητήσουμε την ψευδή αυτή έλλειψη πόρων. Να επιμείνουμε πως μπορούμε πράγματι να χτίσουμε μία αξιοπρεπή κοινωνία για όλους, ενώ την ίδια στιγμή να σεβόμαστε τα πραγματικά όρια αντοχής της γης.

Η κλιματική αλλαγή σημαίνει πως έχουμε συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο για να το κάνουμε αυτό. Αυτή τη φορά η κινητοποίησή μας δεν μπορεί να αποσυντονιστεί, να διαιρεθεί ή να προσπεραστεί από τα γεγονότα. Αυτή τη φορά πρέπει να επιτύχουμε. Και δεν μιλάω για τη ρύθμιση του τραπεζικού συστήματος και την αύξηση της φορολογίας στους πλούσιους, αν και είναι σημαντικά όλα αυτά.

Μιλάω για αλλαγή στις βασικές αρχές που κυβερνούν την κοινωνία μας. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να ταιριάξει σε ένα και μοναδικό συμπυκνωμένο και κυρίως φιλικό για τα ΜΜΕ αίτημα όπως είναι εξίσου δύσκολο να βρούμε με ποιο τρόπο θα το κάνουμε. Αλλά δεν γίνεται λιγότερο επείγον επειδή είναι δύσκολο.

Αυτό βλέπω πως συμβαίνει εδώ, σε αυτήν την πλατεία. Με τον τρόπο που μοιράζεστε το φαγητό, που ζεσταίνεστε μεταξύ σας, που ανταλλάσσετε πληροφορίες ελεύθερα και παρέχετε ιατρική φροντίδα ο ένας στον άλλον, σκέφτεστε και προπονείστε. Το αγαπημένο μου πλακάτ εδώ γράφει: "Νοιάζομαι για σένα". Σε μια κουλτούρα που μαθαίνει τους ανθρώπους να αποφεύγουν το βλέμμα του άλλου και να λένε "ας τους να πεθάνουν" αυτή είναι μία βαθιά ριζοσπαστική δήλωση.

Μερικές τελευταίες σκέψεις μου. Σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα, τα παρακάτω είναι όσο δεν έχουν σημασία:

* Τι φοράμε.

* Το αν σηκώνουμε τις γροθιές μας ή αν κάνουμε το σήμα της ειρήνης.

* Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρά μας σε ένα ηχητικό απόσπασμα ενός καναλιού.

Και τώρα τα λίγα που έχουν σημασία:

* Το κουράγιο μας.

* Η ηθική πυξίδα μας.

* Το πώς φερόμαστε ο ένας στον άλλο.

Διαλέξαμε μια μάχη ενάντια στις ισχυρότερες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στον πλανήτη. Αυτό είναι κάτι τρομακτικό. Και όσο αυτή η κινητοποίηση γίνεται ολοένα και ισχυρότερη, θα γίνεται και πιο τρομακτική. (...)

Μην παρασυρθείτε από τις προκλήσεις. Δεν λέω να μην τη λέτε ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά ας συμπεριφερθούμε ο ένας στον άλλο σαν να σχεδιάζουμε να δουλέψουμε χέρι με χέρι για πολλά πολλά χρόνια. Γιατί ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο.

Ας συμπεριφερθούμε σε αυτή την κινητοποίηση σαν να είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Πραγματικά είναι.

Από το Nation

(Μετάφραση: Aναστασία Γιάμαλη)

ΑΥΓΗ

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)