Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
Facebook: ένα photoshop ψυχής
Posted on 3 September 2010 by Guest
από τον Αλέξη Σταμάτη *
Μπήκα στο facebook πριν από τρία χρόνια. Στην αρχή βρήκα κάποιους φίλους που ήταν χαμένοι στην στρατόσφαιρα του χρόνου, ύστερα έπαιξα με περισσότερο η λιγότερο ευφυή στάτους, αργότερα άρχισα να κολλάω με κάποια ολέθρια «απλικέισιονς» -υπήρξαν και μέρες που σπαταλούσα ως και δυο ώρες εκεί μεσα παίζοντας από mafia wars, ως και πέναλτι με ομοιοπαθή συγγραφέα. Ταυτόχρονα ο αριθμός των «φίλων» αύξανε γεωμετρικά. Λίγο καιρό αργότερα, όταν το πανηγύρι του παλιμπαιδισμού καταλάγιασε, άρχισα να καταλαβαίνω πως, τουλάχιστον για μένα, ο μόνος λόγος να συνεχίσω να είμαι στο χώρο αυτό, είναι για επικοινωνώ τη δουλειά μου.
Όσο αύξαναν οι φίλοι, τόσο μειωνόταν η ενασχόληση μου, η οποία πλέον παίρνει κανα δεκάλεπτο ημερησίως. Όμως μην είμαστε και αφοριστικοί. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το facebook ως εργαλείο με έχει βοηθήσει εξαιρετικά σε κάποιες επικοινωνίες με το εξωτερικό -δε θα ξεχάσω ότι κανόνισα την έκδοση ενός βιβλίου μου στο Πόρτο μεσα από την fb επαφή με έναν Πορτογάλο συγγραφέα.
Τώρα όμως όταν μπαίνω στον «τοίχο» μου και τον βλέπω τίγκα στις καρδούλες και στα ζωάκια -ενώ το «σπίτι» μου κατακλύζεται από καλέσματα για εκδηλώσεις (από το reunion του Ομίλου Φιλοτελιστών Γυμνασίου της Θεσσαλίας, ως την κοπής πίτας των φαν του ποδόσφαιρου σάλας), και από προτάσεις μέλους σε ασύλληπτης ηλιθιότητας γκρουπ, αναγκάζοντάς με να σβήνω και να σβήνω, και οδηγώντας σε αγκύλωση τον δείκτη του δεξιού χεριού-, αναρωτιέμαι τι άραγε συμβαίνει επί της ουσίας εδώ μέσα.
Δεν χρειάζεται φυσικά εδώ να εξηγήσω το τι είναι το facebook και πώς λειτουργεί. Η πλειονότητα των αναγνωστών είμαι βέβαιος ότι είναι μέλη, όπως και εκατοντάδες εκατομμύρια παγκοσμίως, ο καθένας φυσικά για διαφορετικούς λόγους. Άλλοι το χρησιμοποιούν επαγγελματικά, άλλοι για επαφή, άλλοι για φλερτ, άλλοι από μοναξιά, άλλοι από βαρεμάρα, άλλοι για να βγάζουν απωθημένα. Όλους όμως τους συνδέει ένα στοιχείο. Είναι μέλη μιας εικονικής πραγματικότητας, μιας άυλης αντανάκλασης του εαυτού τους σε μια άλλη μεγαλύτερη άυλη αντανάκλαση. Φυσικά, άνθρωποι το φτιάξαμε κι αυτό κι όπως κάθε ανθρώπινο τεχνούργημα -από το τηλέφωνο μέχρι το αυτοκίνητο-, μπορεί να είναι από χρήσιμο, μέχρι εργαλείο επίδειξης και απύθμενης σάχλας.
Πριν μπω στο facebook η διαδικτυακή μου έκφραση περιοριζόταν σε ένα μπλογκ. Εδώ μιλάμε όμως για έναν άλλο κόσμο. Στο μπλογκ ο χρήστης επιλέγει τις πληροφορίες της σελίδας και η αντίληψη των άλλων γι αυτόν βασίζεται σε εκείνο που ο χρήστης ο ίδιος επιλέγει να αποκαλύψει. Στο facebook, οι «φίλοι» είναι που προσθέτουν πληροφορίες για τον χρήστη του προφίλ και οι αντιλήψεις συνδιαμορφώνονται. Όσο λείπω από το σπιτι μου, η σελίδα μου μπορεί να γεμίσει από υλικό το όποιο δεν θα μπορώ να ελέγξω όσο δεν είμαι στον υπολογιστή, κάτι που σημαίνει ότι, στον υπέροχο αυτό κόσμο, η ταυτότητα σου δεν είναι κάτι που σου «ανήκει» απόλυτα.
Όμως μια σελίδα στο «φεισμπούκι» πότε δεν αθώα. Το στήσιμο ενός προφίλ, αποκαλύπτει πολλά, από ναρκισσισμό (επιλογή φωτογραφίας, επιλογή εικόνας σταρ), μέχρι φοβο (μη επιλογή φωτογραφίας) από επιδειξιμανία (επώνυμοι “φίλοι”, φιγουρατζίδικα info του στιλ ‘δες τι έχω κάνει’), αφέλεια (βλακώδη, επικολυρικά στάτους), απόγνωση, (απελπισμένα στάτους) χαύνωση (απλικέσιον. παιχνιδάκια).. Εάν κάποιος δει το φαινόμενο με μια λοξή ματιά είναι ένας φροϋδικός παράδεισος…αλλα από την ανάποδη, η αντανάκλαση είναι του αποκαλύπτει το ψυχισμό και όχι το ιδιο το πρόσωπο.
Μπροστά στην οθόνη δεν υπάρχουν ρίσκα. Ο χωροχρόνος αλλοιώνεται, η γλώσσα κονιορτοποιείται, η εικόνα μεταλλάσσεται. Το προφίλ ενός χρήστη είναι ένας θραυσματικός άυλος πινάκας, ένα δάσος συμβόλων, μια παράσταση in progress, μια ψηφιακή περφόρμανς από την οποια φυσικά απουσιάζει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, απουσιάζει η γλώσσα του σώματος, το αυθεντικό συναίσθημα. Είναι ένα photoshop ψυχής.
Οι οπαδοί του θα αντιτάξουν ότι το facebook αποτελεί την πιο αντιπροσωπευτική μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Ότι ξέρεις με ποιον μιλάς, βλέπεις την φωτογραφία του, ενημερώνεσαι για τα ενδιαφέροντα του, κλπ. Όμως αρκεί αυτό για να δημιουργήσει «σχέση»; Πέραν βέβαια των ψεύτικων η παραπλανητικών προφίλ, ο γιγαντισμός του σάιτ έχει διαλύσει κάθε αίσθηση κοινότητας. Ανοίγοντας το προφίλ σου, είσαι αναγκασμένος να διαβείς μια θάλασσα αχρήστων πληροφοριών, σαν να είσαι υποχρεωμένος, για να μπεις στο σπίτι σου, να διασχίσεις την πλατεία μιας πολύβουης πόλης εν ώρα αιχμής. Και εδώ τίθεται το έξης διπλό ερώτημα: Όσοι έχουν λίγους φίλους (που τους ξέρουν) γιατί δεν επικοινωνούν μαζί τους απ’ ευθείας; Και όσοι έχουν πολλούς, εάν δεν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος να επικοινωνήσουν κάτι μαζικό (καλλιτεχνικό, πολιτικό, επιχειρηματικό), γιατί τους διατηρούν; Στο δεύτερο βεβαία η απάντηση αναδύεται μέσα από την εγγενή ματαιοδοξία του ανθρώπινου είδους, εδώ υπάρχουν χώροι που «πουλούν» φίλους σε όσους αποζητούν μια τεχνητή δημοφιλία!
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν προσπάθειες ο χώρος να ανοίξει σε θέματα κοινωνικού προβληματισμού. Μέσα όμως στο χάος των εθνικιστικών, σεξιστικών, αντιδραστικών έως και ρατσιστικών σελίδων, οι μικρές αυτές νησίδες καταπίνονται από το κυρίαρχο τσουνάμι σάχλας.
Είναι γνωστο ότι το δίκτυο είναι εν πολλοίς ανεξέλεγκτο. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας ωστόσο η κοινωνική δικτύωση θα πάρει άλλη μορφή. Δεν ξέρω αν κάποτε ο χρήστης ενός προφίλ θα είναι σε θέση (ή θα θέλει) η σελίδα του να αντανακλά πιστά την ταυτότητα του, αλλά, προς το παρόν, η εικόνα είναι μπασταρδεμένη, νοθευμένη με την ίδια τη φιλοσοφία του μέσου να το οδηγεί όλο και περισσότερο σε έναν ωκεανό κοινοτοπίας.
Όπως συμβαίνει με αλκοόλ, αλλά και με κάθε καινούργια τεχνολογική εξέλιξη που δημιουργεί μια νεα ανάγκη, το μυστικό είναι ένα. Να το πίνεις, όχι να σε πίνει.
* Ο Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας διεθνούς προφίλ, με βιβλία του να έχουν μεταφραστεί για τις αγορές 8 χωρών. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και ενδιαφέρεται για τα social media.
Posted on 3 September 2010 by Guest
από τον Αλέξη Σταμάτη *
Μπήκα στο facebook πριν από τρία χρόνια. Στην αρχή βρήκα κάποιους φίλους που ήταν χαμένοι στην στρατόσφαιρα του χρόνου, ύστερα έπαιξα με περισσότερο η λιγότερο ευφυή στάτους, αργότερα άρχισα να κολλάω με κάποια ολέθρια «απλικέισιονς» -υπήρξαν και μέρες που σπαταλούσα ως και δυο ώρες εκεί μεσα παίζοντας από mafia wars, ως και πέναλτι με ομοιοπαθή συγγραφέα. Ταυτόχρονα ο αριθμός των «φίλων» αύξανε γεωμετρικά. Λίγο καιρό αργότερα, όταν το πανηγύρι του παλιμπαιδισμού καταλάγιασε, άρχισα να καταλαβαίνω πως, τουλάχιστον για μένα, ο μόνος λόγος να συνεχίσω να είμαι στο χώρο αυτό, είναι για επικοινωνώ τη δουλειά μου.
Όσο αύξαναν οι φίλοι, τόσο μειωνόταν η ενασχόληση μου, η οποία πλέον παίρνει κανα δεκάλεπτο ημερησίως. Όμως μην είμαστε και αφοριστικοί. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το facebook ως εργαλείο με έχει βοηθήσει εξαιρετικά σε κάποιες επικοινωνίες με το εξωτερικό -δε θα ξεχάσω ότι κανόνισα την έκδοση ενός βιβλίου μου στο Πόρτο μεσα από την fb επαφή με έναν Πορτογάλο συγγραφέα.
Τώρα όμως όταν μπαίνω στον «τοίχο» μου και τον βλέπω τίγκα στις καρδούλες και στα ζωάκια -ενώ το «σπίτι» μου κατακλύζεται από καλέσματα για εκδηλώσεις (από το reunion του Ομίλου Φιλοτελιστών Γυμνασίου της Θεσσαλίας, ως την κοπής πίτας των φαν του ποδόσφαιρου σάλας), και από προτάσεις μέλους σε ασύλληπτης ηλιθιότητας γκρουπ, αναγκάζοντάς με να σβήνω και να σβήνω, και οδηγώντας σε αγκύλωση τον δείκτη του δεξιού χεριού-, αναρωτιέμαι τι άραγε συμβαίνει επί της ουσίας εδώ μέσα.
Δεν χρειάζεται φυσικά εδώ να εξηγήσω το τι είναι το facebook και πώς λειτουργεί. Η πλειονότητα των αναγνωστών είμαι βέβαιος ότι είναι μέλη, όπως και εκατοντάδες εκατομμύρια παγκοσμίως, ο καθένας φυσικά για διαφορετικούς λόγους. Άλλοι το χρησιμοποιούν επαγγελματικά, άλλοι για επαφή, άλλοι για φλερτ, άλλοι από μοναξιά, άλλοι από βαρεμάρα, άλλοι για να βγάζουν απωθημένα. Όλους όμως τους συνδέει ένα στοιχείο. Είναι μέλη μιας εικονικής πραγματικότητας, μιας άυλης αντανάκλασης του εαυτού τους σε μια άλλη μεγαλύτερη άυλη αντανάκλαση. Φυσικά, άνθρωποι το φτιάξαμε κι αυτό κι όπως κάθε ανθρώπινο τεχνούργημα -από το τηλέφωνο μέχρι το αυτοκίνητο-, μπορεί να είναι από χρήσιμο, μέχρι εργαλείο επίδειξης και απύθμενης σάχλας.
Πριν μπω στο facebook η διαδικτυακή μου έκφραση περιοριζόταν σε ένα μπλογκ. Εδώ μιλάμε όμως για έναν άλλο κόσμο. Στο μπλογκ ο χρήστης επιλέγει τις πληροφορίες της σελίδας και η αντίληψη των άλλων γι αυτόν βασίζεται σε εκείνο που ο χρήστης ο ίδιος επιλέγει να αποκαλύψει. Στο facebook, οι «φίλοι» είναι που προσθέτουν πληροφορίες για τον χρήστη του προφίλ και οι αντιλήψεις συνδιαμορφώνονται. Όσο λείπω από το σπιτι μου, η σελίδα μου μπορεί να γεμίσει από υλικό το όποιο δεν θα μπορώ να ελέγξω όσο δεν είμαι στον υπολογιστή, κάτι που σημαίνει ότι, στον υπέροχο αυτό κόσμο, η ταυτότητα σου δεν είναι κάτι που σου «ανήκει» απόλυτα.
Όμως μια σελίδα στο «φεισμπούκι» πότε δεν αθώα. Το στήσιμο ενός προφίλ, αποκαλύπτει πολλά, από ναρκισσισμό (επιλογή φωτογραφίας, επιλογή εικόνας σταρ), μέχρι φοβο (μη επιλογή φωτογραφίας) από επιδειξιμανία (επώνυμοι “φίλοι”, φιγουρατζίδικα info του στιλ ‘δες τι έχω κάνει’), αφέλεια (βλακώδη, επικολυρικά στάτους), απόγνωση, (απελπισμένα στάτους) χαύνωση (απλικέσιον. παιχνιδάκια).. Εάν κάποιος δει το φαινόμενο με μια λοξή ματιά είναι ένας φροϋδικός παράδεισος…αλλα από την ανάποδη, η αντανάκλαση είναι του αποκαλύπτει το ψυχισμό και όχι το ιδιο το πρόσωπο.
Μπροστά στην οθόνη δεν υπάρχουν ρίσκα. Ο χωροχρόνος αλλοιώνεται, η γλώσσα κονιορτοποιείται, η εικόνα μεταλλάσσεται. Το προφίλ ενός χρήστη είναι ένας θραυσματικός άυλος πινάκας, ένα δάσος συμβόλων, μια παράσταση in progress, μια ψηφιακή περφόρμανς από την οποια φυσικά απουσιάζει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, απουσιάζει η γλώσσα του σώματος, το αυθεντικό συναίσθημα. Είναι ένα photoshop ψυχής.
Οι οπαδοί του θα αντιτάξουν ότι το facebook αποτελεί την πιο αντιπροσωπευτική μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Ότι ξέρεις με ποιον μιλάς, βλέπεις την φωτογραφία του, ενημερώνεσαι για τα ενδιαφέροντα του, κλπ. Όμως αρκεί αυτό για να δημιουργήσει «σχέση»; Πέραν βέβαια των ψεύτικων η παραπλανητικών προφίλ, ο γιγαντισμός του σάιτ έχει διαλύσει κάθε αίσθηση κοινότητας. Ανοίγοντας το προφίλ σου, είσαι αναγκασμένος να διαβείς μια θάλασσα αχρήστων πληροφοριών, σαν να είσαι υποχρεωμένος, για να μπεις στο σπίτι σου, να διασχίσεις την πλατεία μιας πολύβουης πόλης εν ώρα αιχμής. Και εδώ τίθεται το έξης διπλό ερώτημα: Όσοι έχουν λίγους φίλους (που τους ξέρουν) γιατί δεν επικοινωνούν μαζί τους απ’ ευθείας; Και όσοι έχουν πολλούς, εάν δεν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος να επικοινωνήσουν κάτι μαζικό (καλλιτεχνικό, πολιτικό, επιχειρηματικό), γιατί τους διατηρούν; Στο δεύτερο βεβαία η απάντηση αναδύεται μέσα από την εγγενή ματαιοδοξία του ανθρώπινου είδους, εδώ υπάρχουν χώροι που «πουλούν» φίλους σε όσους αποζητούν μια τεχνητή δημοφιλία!
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν προσπάθειες ο χώρος να ανοίξει σε θέματα κοινωνικού προβληματισμού. Μέσα όμως στο χάος των εθνικιστικών, σεξιστικών, αντιδραστικών έως και ρατσιστικών σελίδων, οι μικρές αυτές νησίδες καταπίνονται από το κυρίαρχο τσουνάμι σάχλας.
Είναι γνωστο ότι το δίκτυο είναι εν πολλοίς ανεξέλεγκτο. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας ωστόσο η κοινωνική δικτύωση θα πάρει άλλη μορφή. Δεν ξέρω αν κάποτε ο χρήστης ενός προφίλ θα είναι σε θέση (ή θα θέλει) η σελίδα του να αντανακλά πιστά την ταυτότητα του, αλλά, προς το παρόν, η εικόνα είναι μπασταρδεμένη, νοθευμένη με την ίδια τη φιλοσοφία του μέσου να το οδηγεί όλο και περισσότερο σε έναν ωκεανό κοινοτοπίας.
Όπως συμβαίνει με αλκοόλ, αλλά και με κάθε καινούργια τεχνολογική εξέλιξη που δημιουργεί μια νεα ανάγκη, το μυστικό είναι ένα. Να το πίνεις, όχι να σε πίνει.
* Ο Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας διεθνούς προφίλ, με βιβλία του να έχουν μεταφραστεί για τις αγορές 8 χωρών. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και ενδιαφέρεται για τα social media.
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Ο Αμερικανός Dr. Marc Faber, γκουρού των επενδύσεων, ολοκλήρωσε τη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια: "Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wal-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα. Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Αραβες. Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία. Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη Γουατεμάλα. Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, πάνε στη Γερμανία. Τίποτε απ' αυτά δε βοηθάει την Αμερικανική Οικονομία. Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε σε πουτάνες και μπύρες, γιατί αυτά είναι τα μόνα προϊόντα πια, που παράγονται στις ΗΠΑ. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ...." Λοιπόν... στην Ελλάδα οι μπύρες είναι Γερμανικές, και οι πουτάνες είναι Ρωσίδες... άρα χέσε μέσα.. ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ...11-08-10 ...κυριο αρθρο...
ΟΡΙΣΜΕΝΑ πρωτόγνωρα μετεωρολογικά φαινόμενα, τα οποία προκαλούν ανυπολόγιστες φυσικές καταστροφές και πολλά ανθρώπινα θύματα, στιγματίζουν το φετινό καλοκαίρι.
Και επαναφέρουν στο προσκήνιο το δραματικό ερώτημα «πού βαδίζει ο πλανήτης μας». Ακόμη κι αν θεωρήσουμε υπερβολική την πρόβλεψη του διάσημου επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ, ότι το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει μακροπρόθεσμα με εξαφάνιση, η ανησυχία για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να διασκεδαστεί.
ΑΥΤΟ που πριν από λίγα χρόνια θα μπορούσε να αποδοθεί σε υπερβολές των οικολογικών οργανώσεων, φαίνεται ότι αρχίζει να αποτελεί σκληρή πραγματικότητα και να εξελίσσεται σε εφιάλτη για ορισμένες γωνιές της Γης. Από τη Ρωσία ώς την Πορτογαλία και από τη Γερμανία ώς το Πακιστάν, μια σειρά κυριολεκτικά πρωτοφανών φαινομένων επιβεβαιώνουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός και οι επιπτώσεις της αρχίζουν να γίνονται αισθητές ακόμη και σε χώρες όπου λίγα χρόνια πριν θα φαίνονταν αδιανόητες.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Ρωσίας -με τις δραματικές ημέρες που περνούν ειδικά οι κάτοικοι της Μόσχας- είναι η πλέον χαρακτηριστική. Οι καύσωνες είναι, μέχρι στιγμής, γνωστό φαινόμενο σε χώρες της Μεσογείου -και στην Ελλάδα. Ομως, θερμοκρασίες πάνω από τους 40 βαθμούς σε μία από τις πιο ψυχρές χώρες της Ευρώπης είναι όντως πρωτόγνωρο φαινόμενο. Οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που ακολούθησαν και δημιούργησαν γύρω από τη ρωσική πρωτεύουσα ένα θανατηφόρο νέφος, προκαλούν έντονο προβληματισμό για το τι άλλο μπορούμε να δούμε.
ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, πάντως, προειδοποιούν από χρόνια ότι η ανεξέλεγκτη -πέρα από κάθε όριο λογικής- ανθρώπινη δραστηριότητα κάποια στιγμή θα πάρει εγκληματική μορφή. Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μπορεί να έχουν προκαλέσει ήδη ανεπανόρθωτες βλάβες στην ατμόσφαιρα και δεν διαφαίνεται κάποια δραστική παγκόσμια παρέμβαση για να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν.
ΟΙ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ κορυφής για το κλίμα δεν είχαν μέχρι τώρα κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ούτε και η τελευταία, τον Δεκέμβριο του 2009, στην Κοπεγχάγη, μολονότι όλοι είχαν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και πήγαν εκεί -υποτίθεται- για να ληφθούν δεσμευτικές αποφάσεις, που θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων. Οι δύο πλέον ρυπογόνες χώρες του κόσμου -οι ΗΠΑ και η Κίνα- αρνήθηκαν να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις και στην ουσία υποδαύλισαν έντεχνα το ρήγμα μεταξύ των αναπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών, ώστε στο τέλος να μη ληφθεί κάποια απόφαση που θα μπορούσε να αρχίσει να ανατρέπει τη σημερινή πορεία προς την οικολογική καταστροφή.
ΟΣΟ η χρησιμοποίηση του πετρελαίου και του κάρβουνου θα συνεχίζεται ανεξέλεγκτα και οι νέες καθαρές μορφές ενέργειας θα μένουν πίσω, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ουσιωδώς. Το ίδιο θα συμβεί αν οι πλούσιες χώρες δεν δεχθούν να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους της απορρύπανσης, για την οποία, άλλωστε, φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Εκτός αν τα σημερινά φαινόμενα ταρακουνήσουν τη μακαριότητά τους, αφού και οι ίδιες δέχονται τα πλήγματα της κλιματικής αλλαγής
ΟΡΙΣΜΕΝΑ πρωτόγνωρα μετεωρολογικά φαινόμενα, τα οποία προκαλούν ανυπολόγιστες φυσικές καταστροφές και πολλά ανθρώπινα θύματα, στιγματίζουν το φετινό καλοκαίρι.
Και επαναφέρουν στο προσκήνιο το δραματικό ερώτημα «πού βαδίζει ο πλανήτης μας». Ακόμη κι αν θεωρήσουμε υπερβολική την πρόβλεψη του διάσημου επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ, ότι το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει μακροπρόθεσμα με εξαφάνιση, η ανησυχία για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να διασκεδαστεί.
ΑΥΤΟ που πριν από λίγα χρόνια θα μπορούσε να αποδοθεί σε υπερβολές των οικολογικών οργανώσεων, φαίνεται ότι αρχίζει να αποτελεί σκληρή πραγματικότητα και να εξελίσσεται σε εφιάλτη για ορισμένες γωνιές της Γης. Από τη Ρωσία ώς την Πορτογαλία και από τη Γερμανία ώς το Πακιστάν, μια σειρά κυριολεκτικά πρωτοφανών φαινομένων επιβεβαιώνουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός και οι επιπτώσεις της αρχίζουν να γίνονται αισθητές ακόμη και σε χώρες όπου λίγα χρόνια πριν θα φαίνονταν αδιανόητες.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Ρωσίας -με τις δραματικές ημέρες που περνούν ειδικά οι κάτοικοι της Μόσχας- είναι η πλέον χαρακτηριστική. Οι καύσωνες είναι, μέχρι στιγμής, γνωστό φαινόμενο σε χώρες της Μεσογείου -και στην Ελλάδα. Ομως, θερμοκρασίες πάνω από τους 40 βαθμούς σε μία από τις πιο ψυχρές χώρες της Ευρώπης είναι όντως πρωτόγνωρο φαινόμενο. Οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που ακολούθησαν και δημιούργησαν γύρω από τη ρωσική πρωτεύουσα ένα θανατηφόρο νέφος, προκαλούν έντονο προβληματισμό για το τι άλλο μπορούμε να δούμε.
ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, πάντως, προειδοποιούν από χρόνια ότι η ανεξέλεγκτη -πέρα από κάθε όριο λογικής- ανθρώπινη δραστηριότητα κάποια στιγμή θα πάρει εγκληματική μορφή. Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μπορεί να έχουν προκαλέσει ήδη ανεπανόρθωτες βλάβες στην ατμόσφαιρα και δεν διαφαίνεται κάποια δραστική παγκόσμια παρέμβαση για να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν.
ΟΙ ΔΙΑΣΚΕΨΕΙΣ κορυφής για το κλίμα δεν είχαν μέχρι τώρα κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ούτε και η τελευταία, τον Δεκέμβριο του 2009, στην Κοπεγχάγη, μολονότι όλοι είχαν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και πήγαν εκεί -υποτίθεται- για να ληφθούν δεσμευτικές αποφάσεις, που θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων. Οι δύο πλέον ρυπογόνες χώρες του κόσμου -οι ΗΠΑ και η Κίνα- αρνήθηκαν να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις και στην ουσία υποδαύλισαν έντεχνα το ρήγμα μεταξύ των αναπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών, ώστε στο τέλος να μη ληφθεί κάποια απόφαση που θα μπορούσε να αρχίσει να ανατρέπει τη σημερινή πορεία προς την οικολογική καταστροφή.
ΟΣΟ η χρησιμοποίηση του πετρελαίου και του κάρβουνου θα συνεχίζεται ανεξέλεγκτα και οι νέες καθαρές μορφές ενέργειας θα μένουν πίσω, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ουσιωδώς. Το ίδιο θα συμβεί αν οι πλούσιες χώρες δεν δεχθούν να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους της απορρύπανσης, για την οποία, άλλωστε, φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Εκτός αν τα σημερινά φαινόμενα ταρακουνήσουν τη μακαριότητά τους, αφού και οι ίδιες δέχονται τα πλήγματα της κλιματικής αλλαγής
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)